عصر جمعه

مرض پیاده روی روی جدول از سال های بچگی با من بوده و فکر کنم حتی اگه 80 ساله هم بشم با عصا روی جدول ها پیاده روی کنم.... اینکه آدم تک و تنها بعد از ظهر جمعه رو بگذرونه خیلی حال بدیه... میتونم بگم گند ترین حس و حال دنیاست.... اما یه دفعه بعد دیدن یه فیلم خوب بلند میشی اون رژ لب قشنگتو میزنی و موهاتو دم اسبی میبندی و بیخیال بقیه برای دل خودت تیپ میزنی و میری تو محوطه دانشگاه برای خودت قدم میزنی و با صدای چاووشی کلی حال خوب میشه... و البته بین خودمون باشه با دیدن صحنه های ممنوعه تو دانشگاه نمیتونی خودت رو کنترل کنی و خود به خود نیشت تا بنا گوش باز میشه هرچند مثل یه دختر خوب سرتو میندازی پایین و سریع صحنه رو ترک میکنی و ادای من چیزی ندیدم رو در میاری ولی دلت یه جوری میشه با دیدن یک عاشقانه قشنگ .....

اینکه آدم از ساعت 6 تا هشت و نیم شب تو یک محوطه برای خودش ول بچرخه و هر جا دلش خواست بشینه و از روی جدول راه برئه و از همه مهم تر با دیدن محوطه خلوت دانشگاه با خواننده هم خوانی کنه به نظرتون چقدر میتونه دیوونگی باشه؟؟

هم نفس من...